دیدگاه و پرسش
در این مقاله با استناد به قانون تملک آپارتمانها، به بررسی نحوه دفاع در برابر دعوای رفع تصرف از مشاعات پرداختهایم. مالکین نمیتوانند با توافق خصوصی، حق استفاده از مشاعات را محدود کنند. مبانی قانونی و استدلالهای دفاعی وکیل بهطور کامل توضیح داده شده است.
در برخی پروندهها، ممکن است یکی از مالکین واحدهای آپارتمانی با استناد به توافقی کتبی با مالک اولیه ساختمان، مدعی استفاده اختصاصی از بخشی از مشاعات مانند حیاط یا پشتبام شود. در چنین مواردی، او ممکن است دعوایی با عنوان رفع تصرف از مشاعات علیه مالک یا ساکن دیگر، از جمله موکل ما، مطرح کند و مدعی شود که حق بهرهبرداری از آن قسمت خاص صرفاً به او تعلق دارد.
برای دفاع مؤثر در برابر چنین ادعایی، لازم است به مقررات قانون تملک آپارتمانها و آییننامه اجرایی آن مراجعه کنیم. بر اساس مواد ۱، ۲ و ۳ قانون یادشده و ماده ۴ آییننامه اجرایی آن، قسمتهای مشترک ساختمان بهصورت مشاع در مالکیت همه مالکین است و استفاده از این قسمتها حقی عمومی برای همه مالکان محسوب میشود.
اگرچه ممکن است مالک اولیه با یکی از خریداران توافق کند که استفاده از بخشی از مشاعات (مانند حیاط) بهصورت اختصاصی به او واگذار شود، اما چنین توافقی نمیتواند حق مالکیت مشاعی دیگر مالکان بعدی را نقض کند؛ بهویژه زمانی که این توافق، صرفاً با یک سند عادی و بدون ثبت در اسناد رسمی انجام شده باشد.
یکی از نکات کلیدی در دفاع، آن است که قانون تملک آپارتمانها قانونی آمره محسوب میشود. یعنی توافق برخلاف آن حتی با رضایت طرفین نیز فاقد اعتبار حقوقی است. بنابراین، هیچیک از مالکین—even مالک اولیه—نمیتواند برخلاف قانون، قسمتهای مشاعی را به بخش اختصاصی تبدیل کند یا حق استفاده دیگران را اسقاط نماید.
با استناد به مواد قانونی مذکور و با توجه به اینکه توافق ادعایی خواهان با مالک اولیه، در زمانی انجام شده که تنها همان دو نفر در ساختمان ساکن بودند و این توافق بعدها به مالکان دیگر تسری نیافته، خواهان حقی در مطالبه انحصاری مشاعات ندارد. لذا از دادگاه محترم، صدور حکم بر بطلان دعوی خواهان تقاضا میشود.
مقالات مرتبط