دیدگاه و پرسش
این مقاله با تأکید بر شرایط قانونی (عقدنامه، شرط تنصیف)، جمعآوری مدارک (اسناد مالی، اموال مشترک) و استراتژی دفاعی، وکلا را به طرح یا دفاع مؤثر برای حفظ حقوق موکل هدایت میکند.
(تنصیف دارایی / شرط تنصیف / دعاوی خانواده / دارایی مشترک / نحوه دفاع در تنصیف)
شرط تنصیف دارایی که در قبالههای ازدواج به صورت یک شرط ضمن عقد ذکر میشود، یکی از پرکاربردترین بندها در روابط مالی زوجین است. اما طرح یا دفاع از این شرط در دادگاه خانواده، نکات حقوقی حساسی دارد. گاهی ناآگاهی از لزومات قانونی باعث از دست رفتن حقوق یا طرح دعاوی بیفرجام میشود.
پیشینهی این شرط به حمایت از زنان در ازدواجها برمیگردد، اما امروزه دعاوی مربوط به آن پیچیدگیهای خاص خود را دارد.
شرط تنصیف دارایی به این معناست که اگر زوج بدون تقصیر زوجه اقدام به طلاق کند و زندگی زناشویی ادامهی طولانیتری داشته باشد، نصف داراییهایی که طی زندگی مشترک کسب شده، به زوجه تعلق میگیرد. برای طرح دعوا باید وجود این شرط در عقدنامه، تحقق طلاق به درخواست مرد، عدم سوء رفتار زوجه و داراییهای به دست آمده پس از ازدواج ثابت شود. در دفاع از دعوا، خوانده میتواند اثبات کند که طلاق ناشی از سوءرفتار یا نشوز زوجه بوده یا اموالی که خواسته شده، قبل از ازدواج یا از راه ارث به دست آمده و شامل تنصیف نمیشود. اثبات زمان تحصیل داراییها و منشأ آنها در موفقیت دفاع بسیار مؤثر است.
شرطی است که در صورت درخواست طلاق توسط زوج بدون تقصیر زوجه و وجود دارایی حاصل از دوران زناشویی، امکان تقسیم نصف دارایی به نفع زوجه را فراهم میکند.
با استناد به قباله ازدواج، اثبات طلاق به درخواست مرد، اثبات عدم تقصیر زوجه و ارائه مدارک داراییهای به دست آمده پس از ازدواج.
اثبات سوء رفتار یا تقصیر زوجه، اثبات اینکه دارایی متعلق به قبل از ازدواج یا از طریق ارث یا بخشش حاصل شده است.
مقالات مرتبط